ေမ့ေလွ်ာ့တက္သည္
ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ကိုင္ထားသည့္ စာရြက္ပိုင္းေလးမွာ မုိးေရျဖင့္ စိုရဲႊေနၿပီ။ စာလုံးေတြကေတာ့ မင္ျဖင့္ေရးထားတာမဟုတ္လို႕ ဖတ္လို႕ရေနလိမ့္ဦးမည္။ အခုေန မုိးသဲသဲမွာ ျဖန္႕မဖတ္လိုက္ႏွင့္ဦး။ ေရႏူးေနသည့္စာရြက္သည္ မုိးေရအရွိန္ျဖင့္ စုတ္ၿပဲသြားႏုိင္ သည္။ မတ္ေစာက္စြာ ျမင့္တက္သြားသည့္ အေဆာက္အဦအ၀င္ ကြန္ကရစ္ကားလမ္းကို မုိးစက္မ်ားအၾကား ကိုယ္ကို ရုန္းလ်က္ တက္ရသည္။ ဒီအေဆာက္အဦမွာ ေနသူေတြသည္ ကိုယ္ပိုင္ကားရွိသူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေလသလား။ အေဆာက္အဦဆီသုိ႕ လူသြား လမ္း လုံး၀မရွိ။ ကားသြားရာ ကြန္ကရစ္လမ္းကိုပဲ အသုံးျပဳရေတာ့မည္။
အမွတ္(၇၀၆) ပင္လယ္ျပာကြန္ဒုိ။
လာရင္းကိစၥ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသီအုိရီ စာအုပ္ယူရန္။
ေအာက္ဘက္က စူပါမားကတ္တြင္ အိပ္ရာခင္း၀ယ္ရန္။
ေန႕လည္(၂)နာရီ၊ အိမ္အေရာက္ျပန္ရန္။
ကား-ခေရလမ္း တစ္ဖက္မွာ။>>>
ေကာင္းၿပီ။ ပထမဆုံးစာေၾကာင္းက ပထမဆုံး ေဆာင္ရြက္ရမည့္အလုပ္ေပါ့။ အမွတ္(၇၀၆) ပင္လယ္ျပာကြန္ဒုိတုိက္ခန္း။ ေရွ႕ အတက္မွာ ျမင္ေနရေသာ အျပာရင့္ရင့္ အတဲြလိုက္ အထပ္ျမင့္တုိက္ခန္းစုႀကီးသည္ မုိးသဲသဲေအာက္မွာ ပိုၿပီး မႈိင္းေမွာင္ေနသည္။ မ်က္ႏွာကို ပက္ေနသည့္ မုိးေပါက္ေတြက ၾကမ္းတမ္းေအးစက္သည္။ မုိးေရေတြက တစ္ကိုယ္လုံးကို ရဲႊစိုသြားေအာင္ ေလးလံစြာ သြန္ခ်ေနသည္။
ကားကို သည္အထိ ေမာင္းမလာခဲ့မိတာ ဆုိးတယ္။ ကားတက္ရမည့္ ကြန္ကရစ္လမ္းသည္ ေျခလ်င္တက္ရေတာ့ တေမွ်ာ္ တေခၚႀကီး ျမင့္မတ္ေကြ႕ေကာက္ေလသည္။ အုိ ဒါေပမယ့္ ထိုအျမင့္ႀကီးကို ကားျဖင့္တက္လွ်င္ ကားစက္ေသၿပီးေ နာက္ျပန္လန္က် မွာ စိုးရိမ္စရာ။
အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မ ကားေမာင္းတုိင္း ကားက စက္ရပ္ၿပီး ေနာက္ဘက္အနိမ့္ပိုင္းသို႕ ျပန္လိမ့္တာတုိ႕ စက္ႏုိးမရတာတို႕၊ စုံေနတာပဲ။ ကၽြန္မကားကလည္း တကယ္ပဲ စက္သိပ္ေကာင္းသည့္ အသစ္စက္စက္ကားမွမဟုတ္ဘဲ။ ဆန္ဖရန္ဆစ္စ္ကိုလို ေနရာ မ်ဳိး၊ ဆုိးလ္လုိ ေနရာမ်ဳိးမွာမ်ား ေမာင္းရလွ်င္ ၿပီးပါေလေရာ။ အင္းေလ အဲသည္ၿမိဳ႕ေတြမွာ ေနရလွ်င္လည္း ကၽြန္မကားအတြက္ ယခု ေပးရသည့္ေငြႏွင့္ဆုိ ငါးဆပိုေကာင္းသည့္ကားကို စီးႏုိင္ေလာက္ေပၿပီ။ အဲဒါေတြ မေတြးပါနဲ႔။
ကားစက္ေကာင္းသည္ပဲထားပါဦး။ တက္ရမည့္လမ္းက က်ဥ္းက်ဥ္း၊ ဟုိဘက္ဒီဘက္ တံတုိင္းနိမ့္နိမ့္ျဖင့္ ကာထားေသးသည္။ ကားကိုယ္ထည္ သို႕မဟုတ္ ဘန္ပါႏွင့္ တံတုိင္းႏွင့္ ပြတ္မိဖို႕မ်ားသည္။ မယူတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကားပတ္ကင္အ၀င္၀ရွိ အျပာ ေရာင္၀တ္စုံ၀တ္ လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ႏွစ္ဦးက ကၽြန္မကို အထူးအဆန္းသတၱ၀ါကို ၾကည့္သလို ၾကည့္ေန၏။
အုိ ကားတက္တဲ့လမ္းကို လူမတက္ရဘူးလုိ႕ ဘယ္သူေျပာလဲ။
ဘယ္သူမွေတာ့ မေျပာပါဘူး။ သို႕ေသာ္ သူတုိ႕ အံ့ၾသမွာေပါ့။ ဒီ အေဆာက္အဦေတြဆီသြားဖုိ႕လည္း စူပါမားကတ္ထဲကေန ျဖတ္ၿပီး ဓာတ္ေလွကားစီးလွ်င္ ေရာက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕မသိတာက ကၽြန္မက ေစ်း၀ယ္စင္တာကေန ဒီကိုလာသည့္ ဓာတ္ေလွ ကားကို မရွာတတ္။
ကားပတ္ကင္အေဆာက္အဦေအာက္ေရာက္ေတာ့ ရုတ္တရက္ မုိးဒဏ္မွလြတ္သြားသျဖင့္ ေႏြးသြားသည္။ မုိးေရရဲႊေနတာေတာ့ ခဏေနလွ်င္ ေျခာက္ေသြ႕သြားမွာေပါ့။
ကားရပ္ရာေနရာေတြကို သူ႕အမွတ္အသားႏွင့္သူ အကန္႕ေလးေတြ လုပ္ထား၏။ ကားေတြ အျပည့္မရွိ။ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ ကြက္လပ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အျဖဴေရာင္ျဖစ္သည္။ ကားရပ္ရာ အေဆာက္အဦ၏ ဟုိဘက္က အျပာေရာင္ ရင့္ရင့္ အေဆာက္အဦျမင့္ႀကီးဆီသို႕ အကူးမွာ တစ္ခ်က္ မုိးရဲ႔ႊရဦးမည္။ မုိးမရႊဲေသးခင္ ဒီမွာ စာရြက္ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ရမည္ လား။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီေနရာကို ကိုယ္လာေနက်မဟုတ္မွန္း အေစာင့္ေတြ သိကုန္လိမ့္မည္။ ဓာတ္ေလွကားထဲေရာက္ေတာ့မွ ထုတ္ၾကည့္ၿပီး အခန္းနံပါတ္ ဖတ္လွ်င္လည္း ရတာပဲ။ အင္ ေနပါဦး ဓာတ္ေလွကားက မီးေရာင္ရွိရဲ႕လား။ အုိ ရွိရမွာေပါ့။ ထားလိုက္ စမ္းပါ။
ကၽြန္မ သည္ဘက္အေဆာက္အဦမွ ဟိုဘက္သို႕ ကူးျဖတ္ေျပးလုိက္သည္။ ကြန္ကရစ္ေတြခ်ည္း အျပည့္မုိ႕ ေျခေထာက္ကို ရႊံ႕ဗြက္တုိ႕ ေရအုိင္ေရတုိ႕ စဥ္မွာ မစိုးရိမ္ရေသာ္လည္း အထက္မွာက မုိးက သဲသဲမဲမဲ ရြာေနတုန္းကိုး။
ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူ တစ္ေယာက္မွ မဆုံေတြ႕ရ။ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ကလဲြလွ်င္ ကၽြန္မသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ လႈပ္ရွား သြားလာေနသည့္ သက္ရွိျဖစ္သည္။ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွလည္း မေတြ႕ရ။ လူေတြ အျပင္ မထြက္ၾကဘူးလား။ ထြက္စရာ အေၾကာင္း မရွိၾကဘူးလား။ ဒါျဖင့္ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ သည္ေနရာမွာ ေရာက္ေနရတာလဲ။ ကားေတြကို ခပ္ေစာင္း ေစာင္း အေနအထားျဖင့္ ရပ္ဖုိ႕ ေနရာသတ္မွတ္ေပးထားျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကားတစ္စီးက သတ္မွတ္မ်ဥ္း၀ါကို မလိုက္နာဘဲ တည့္ တည့္ႀကီး ရပ္ထားသည္။ ကားကေတာ့ အေကာင္းစား အဖုိးမနည္းထုိက္သည့္ကား ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ စည္းမ်ဥ္းလိုက္နာမႈေတာ့ သုညပဲ။ သူ႕ကားရပ္ပုံေၾကာင့္ သူ႕ ေဘးႏွစ္ဘက္က ကားေတြ ေနရာပ်က္ယြင္းရလိမ့္မည္။ အေစာင့္ေတြက ကားတစ္စီးစီး ရပ္နားဖုိ႕ ေနရာယူလွ်င္ ကူညီေပးေနက် မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီကားကို ဘာျဖစ္လုိ႕ မကူညီလိုက္ၾကသလဲ။ ကားေမာင္းသူက ဘယ္လိုလူမုိ႕လဲ။ အင္းေလ အဲဒါ ကၽြန္မႏွင့္ ဘာဆုိင္လဲ။
ကၽြန္မ ကြန္ဒုိ အေဆာက္အဦေအာက္သို႕ ေရာက္သည့္အခါ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာေနသည္ကို ျမင္ရ သည္။ သူ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေဟာင္း တစ္လုံးအျပည့္ ခပ္ေလးေလးအရာ၀တၳဳေတြကို ဆဲြလာသည္။ ကၽြန္မတုိ႕ေရာက္ေနသည့္ေနရာ သည္ တုိက္ခန္းမ်ား၏ေအာက္ ကားရပ္နားရန္ေနရာျဖစ္သျဖင့္ လူသြားလူလာမရွိ။ ေမးျမန္းစရာလူဆုိလုိ႕ ဟိုဘက္အေဆာက္အဦမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ေတြသာ ရွိသျဖင့္ ကိုယ့္အားကိုယ့္ကုိးကာ ကိုယ္သြားရမည့္တုိက္ခန္းကို ရွာေဖြရန္ ရွိေတာ့၏။ ေစာေစာတုန္းက အေစာင့္ေတြကို ေမးျမန္းခဲ့မိရင္ အေကာင္းသား။
ထုိလူသည္ ကၽြန္မႏွင့္ တည့္တည့္ေလွ်ာက္လာေန၏။ သူ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္သည့္အၾကည့္မွာ စူးစူးရဲရဲႏုိင္လွသည္။ အခု အခ်ိန္မွာ စာရြက္ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ဒီလူက ကၽြန္မလည္း ဧည့္သည္မွန္း သိသြားမည္။ အဲဒါ ေကာင္းပါ့မလား။ ကၽြန္မ၏ ညာဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဓာတ္ေလွခါးကို ေတြ႕ရၿပီ။ ဓာတ္ေလွကား၏ေဘးမွာ ရိုးရုိးအုတ္ေလွကားကိုပါ ျမင္လုိက္ရသည္။ ထုိေနရာ သို႕ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားစဥ္ ထိုလူကလည္း ထုိေနရာသို႕ ဦးတည္ကာ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာေနသည္။ ကၽြန္မသာ သူ႕ကို ၾကည့္ေနလွ်င္ သူႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္း ထပ္ဆုံမွာ ေသခ်ာသည္။ ထုိေၾကာင့္ သူ႕ကို မၾကည့္ဘဲ ဓာတ္ေလွကားေပါက္ကိုသာ ၾကည့္လ်က္ ေလွ်ာက္သြားလုိက္ရသည္။ လူျပတ္လပ္ေသာ ကြန္ဒုိတုိက္ႀကီး၏ေအာက္ေျခတြင္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မအား တစ္ခုခု အႏၱရာယ္မျပဳဘူးဟု ယုံၾကည္စိတ္ခ်မထားႏုိင္ပါ။
ဓာတ္ေလွကားခလုပ္ကို ႏိွပ္ၿပီး ေခၚလိုက္သည့္အခိ်န္တြင္ သူက ကၽြန္မေနာက္သို႕ ေရာက္လာၿပီ။ လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ သူက ကၽြန္မေနာက္သို႕ ေရာက္လာၿပီ။ လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ သူ႕ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ သူ႕ကိုယ္မွ အနံ႕အသက္ေၾကာင့္ သူေရာက္လာၿပီဟု သိလိုက္သည္။ ဘုရားေရ ဓာတ္ေလွကားကုိ သူလည္း အသုံးျပဳမွာပါပဲလား။ ကၽြန္မႏွင့္ သူႏွင့္ ဓာတ္ေလွကား၏ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း ေလးတစ္ခန္းတည္းအတူသြားရမည္။ ဟင့္အင္း မျဖစ္ေသးဘူး။ ဓာတ္ေလွကားခလုပ္၏ လင္းေနသည့္မီးနီေလးအရ ေလွကားသည္ ငါးထပ္တြင္ရွိေနသည္။ ငါးထပ္မွ ေအာက္သို႕ ဆင္းလာေနသည္။ ကၽြန္မကိုယ္ကို အနည္းငယ္က်ံဳ႕ယူလိုက္ၿပီး ဓာတ္ေလွကား၏ ေျပာင္လက္ေနေသာ တံခါးမ်က္ႏွာျပင္မွတစ္ဆင့္ ေနာက္က လူ၏အရိပ္ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ အုိ သူကလည္း ထုိ တံခါး မ်က္ႏွာျပင္မွတဆင့္ ကၽြန္မကို အကဲခတ္ေနပါလား။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ပါးေရနားေရ ေခ်ာင္က်ေနသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကို အႏၱရာယ္ျပဳဖုိ႕ အားထုတ္မည့္သူ မဟုတ္ႏုိင္။ ဟင့္အင္း အဲဒါကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကၽြန္မက အေသအခ်ာ သိႏုိင္မွာလဲ။
ဓာတ္ေလွကား ဆင္းလာၿပီ။ ေလးထပ္မွာေရာက္ၿပီ။ သုံးထပ္မွာေရာက္ၿပီ။ သုံးထပ္မွာ ခဏနားေနေသးသည္။ အခ်ိန္ရေသး သည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ဓာတ္ေလွကားစီးမည့္သူ ေရာက္မလာရင္ ရိုးရုိးေလွကားကေန တက္သြားဖို႕ စိတ္ေျပာင္းပစ္ႏိုင္ သည္။ ဓာတ္ေလွကားကို ေစာင့္ရတာ စိတ္မရွည္သလိုဟန္မ်ဳိးႏွင့္ေပါ့။ သူ႕ကို မသကၤာရာ မေရာက္ေအာင္ေပါ့။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မေပ ေတၿပီး ရပ္ေနမိသည္။ ဦးတည္ရာတစ္ခုမွ ေနာက္တစ္ခုသို႕ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသည့္စိတ္မ်ဳိး ကၽြန္မက်င့္သားမရေသးလုိ႕ ျဖစ္ႏုိင္ပါ သည္။
ဓာတ္ေလွကားပြင့္လာသည့္အခါ ကၽြန္မျဖစ္ေစခ်င္သလို အထဲမွ လူတစ္ေယာက္မွ ထြက္မလာပါ။ ေနာက္ထပ္လူလည္း ကၽြန္မ တုိ႕နားသို႕ ေရာက္မလာပါ။ သည္လုိႏွင့္ပင္ ကၽြန္မႏွင့္ ထုိလူႏွစ္ေယာက္တည္း ဓာတ္ေလွကားကို စီးရသည္။ ထိုလူက ေလးထပ္သို႕ သြားမည္။ ကၽြန္မက ခုနစ္ထပ္သို႕ သြားမည္။ ခလုပ္ေလးကို နံပတ္(၇)ဟု ႏွိပ္လိုက္ၿပီးမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ကၽြန္မသြားရမည့္ေနရာက ခုနစ္ထပ္ ဟုတ္ရဲ႕လားဟု မေသမခ်ာျဖစ္သြားသည္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ေမ့တတ္လြန္းလွပါလား။ ကၽြန္မ စာရြက္ေလးကို ျပန္ဖတ္ဖုိ႕ အားထုတ္ရင္း အႏၱရာယ္အတြက္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ မသြားခ်င္။ ထုိလူ၏ အမူအရာကို မ်က္စိေထာင့္မွ အကဲခတ္ေနရမည္ မဟုတ္ လား။ ထုိလူ တကယ္ပဲ ေလးထပ္မွာ အျပင္ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေပါ့ပါးသြားသည္။ အားေတာ့နာမိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ေၾကာက္တတ္ပါသည္။ အရာရာကို မယုံသကၤာစိတ္ႏွင့္ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႕စိတ္ ဘယ္တုန္းက စၿပီး ၀င္လာမွန္း မသိေတာ့ပါ။
ကၽြန္မ စာရြက္ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ (၇၀၈) ပင္လယ္ျပာကြန္ဒုိ။ အမယ္ ဘယ္ဆုိးလို႕လဲ ကၽြန္မ၏ မွတ္ဥာဏ္က ယုတ္ေလ်ာ့မသြားပါ။ စိတ္သက္သာရာရမိ၏။ ကၽြန္မေရာဂါ ပိုဆုိးမလာေသးပါ။ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ မွတ္မိေနေသးသည္။
မွတ္ဥာဏ္ယုတ္ေလ်ာ့လာသည့္အျဖစ္ကို ကၽြန္မ ေတာင္းတခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည္ ကိစၥေတြက ႏွစ္ကာလ ေတာ္ေတာ္ၾကာျမင့္သည့္ အခ်ိန္ေတြက ျဖစ္ခဲ့သည့္ ကိစၥေတြကိုပါ။ အခု ဒီကေန႕မနက္ကကိစၥ မေန႕ကိစၥ ဒါေတြကို မေမ့ခ်င္ပါ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မ မွတ္ဥာဏ္ေတြသည္ ေမ့ခ်င္သည့္အရာကို မေမ့ဘဲ ေမ့လုိ႕မျဖစ္သည့္လတ္တေလာကိစၥေတြကို ေမ့ကုန္သည္။ လူ႕အလို နတ္မလိုက္ႏုိင္ဆုိသည့္ စကား တကယ္ပဲ မွန္ပါသည္။
ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည့္အရာေတြ ရွိသည္။
ဥပမာ- လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ခ်င္သည္။ အဲ မဟုတ္ပါ။ သူ႕ကို ေမ့ခ်င္တာမဟုတ္။ သူ႕ကို ခ်စ္ခဲ့မိသည္ဆုိသည့္ အျဖစ္အပ်က္ အေျခအေနကို ေမ့ခ်င္တာ။
“ငါႏွယ့္ေနာ္ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား . . ”
အဲသည္လို ျပန္ျပန္သတိရတုိင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္ စိတ္လည္းပ်က္၊ အံ့လည္း အံ့ၾသမိ၏။
အခ်ိန္ကာလကို ျပင္ယူလို႕ရလွ်င္၊ အျဖစ္အပ်က္ကို ခဲဖ်က္ႏွင့္ ျပန္ဖ်က္ၿပီး ျပင္လို႕ရလွ်င္ ျပင္လိုက္ခ်င္သည့္အရာေတြ အုိး အမ်ားႀကီးရွိခဲ့သည္။ ရယ္စရာေကာင္းသည့္ ေနာင္တေတြကို မေမ့ရလွ်င္ အေရးမႀကီးပါ။ နာက်င္စရာ ထိတ္လန္႕စရာ ေကာင္းသည့္ ေနာင္တေတြကို မေမ့တာက ငရဲတစ္ခုပဲ။
ဆရာ၀န္ဘ၀က အလြန္ေကာင္းသည္ဟု ဘယ္သူပဲေျပာေျပာ။ မေကာင္းသည့္အခ်က္ေတြရွိသည္။ မမွားေသာေရွ႕ေန မေသ ေသာေဆးသမား ဆုိသည့္စကားပုံက အလကားထားခဲ့တာမဟုတ္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ကုသလို႕ မရလို႕ ေသရတာကတစ္မ်ဳိး၊ ငါေပးလိုက္သည့္ ေဆးေၾကာင့္မ်ားလားဟု ကိုယ့္ကို သံသယ၀င္ရမည့္ အေျခအေနေတြျဖင့္ လူနာ ေသသြားသြားရတာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ သည္။
ဥပမာ ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည္။ အိပ္မရလို႔ဟု ညည္းညဴလာေသာ ကၽြန္မ လူနာအဘြားႀကီး တစ္ေယာက္ကို အဆုပ္ႏွင့္ အသက္ ရွဴလမ္းေၾကာင္း သိပ္မေကာင္းေသးမွန္း သိေပမဲ့ ဒါေလာက္နဲ႔ ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္တန္ေကာင္းေသးမွန္း သိေပမဲ့ ဒါေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္တန္ေကာင္းပါဟု ဒိုင္ယာဇီပမ္ ငါးမီလီဂရမ္ကို ထက္ျခမ္းျခမ္းၿပီး ေသာက္ဖို႔ ေပးခဲ့သည့္ အျဖစ္ ကိုကၽြန္မေမ့ခ်င္သည္။ ေမ့ခ်င္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ အဘြားႀကီး ဆံုးသြားသည္။ ကၽြန္မေပးခဲ့သည့္ ေဆးေၾကာင့္မ်ားလား။
ဥပမာ ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည္။ ေဆးမွားေသာက္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေဆးရုံတင္ခုိင္းသည့္အခါ ေဆးရုံသို႕ မသြားႏုိင္ပါ။ ဆရာမပဲ ကုေပးပါဟု လူနာရွင္ေတြ ေခါင္းမာေနစဥ္က ကၽြန္မ အတင္းအၾကပ္ ျမင္းလွည္း သြားေခၚခုိင္းေသာ္လည္း အေျခအေနေတြ ရႈပ္ေထြးလ်က္ ျမင္းလွည္းလည္း မေရာက္လာ။ ေဆးေသာက္တာက ေန႕လည္ပိုင္း ကၽြန္မကို သူတုိ႕လာေခၚတာက ညေနပိုင္း ေမွာင္ရီပ်ဳိးစ။
“ရင္ထဲက ပူတယ္။ ကယ္ပါဦးဆရာမရဲ႕”
လူနာကေလး၏ တုန္တုန္ရီရီကူကယ္ရာမဲ့ ငိုေၾကြးသံ။
အဲသည္တုန္းက ဒီေ၀ဒနာကို ကၽြန္မ ကုလို႕မရဘူး။ ေဆးရုံသြားမွရမွာဟု ေျပာခဲ့ပါ၏။ သို႕ေသာ္
“ေဆးရုံမွာ ပါးစပ္ထဲ ပိုက္ထည့္ၿပီး အစာအိမ္ကို ေဆးပစ္ရမွာ။ ဒါမွ အထဲက ေဆးေတြ ထြက္ကုန္မွာ။ မရဘူး။ သြားကို သြားရ မယ္” ဟု ကၽြန္မ ေဆးအိတ္ျပန္ေကာက္ဆဲြၿပီး ဇြတ္ထြက္လာခဲ့ဖုိ႕ေကာင္းသည္။ သူတုိ႕ကို ကၽြန္မ အတင္းအၾကပ္ မတုိက္တြန္းခဲ့မိလို႕ ကိုယ့္မ်က္စိ ေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ ကေလး အသက္ဆုံးခဲ့ရတာ။ အဲဒါကို ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ကံၾကမၼာဟာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား။ တကယ္လုိ႕ အဲဒီကေလးဟာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွန္ကန္ေသာ မိဘဆီမွာ ဖြားျမင္ခဲ့လွ်င္၊ ေဆးရုံ ဆုိတာကို မေၾကာက္လန္႕ရေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဖြားျမင္ခဲ့လွ်င္၊ ျပတ္သားေသာ ဆရာ၀န္ဆီမွာ ေဆးကုသခံယူခြင့္ ရခဲ့လွ်င္ . . ကၽြန္မ အဲဒီ အျဖစ္ေတြကို ေမ့ခ်င္သည္။
သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ မေမ့ခဲ့။ အဲသည္လုိ အျဖစ္ေတြ အျဖစ္ေတြ၊ ေမ့ခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း သံသယ ျဖစ္ေနရၿပီ။ ကၽြန္မသည္ အေကာင္းေတြထက္ အဆုိးေတြကို ဘာျဖစ္လုိ႕ သတိရေနတာလဲ။
ဥပမာ ကဗ်ာစာဆုိ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ကဗ်ာေတြကို ကၽြန္မဖတ္သည့္အခါ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ စကားလုံးအလွအပ အေတြး အေခၚ အယူအဆကိုပဲ ေလးစားခ်ီးက်ဴးေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႕ နတ္သွ်င္ေနာင္ အေသဆုိးျဖင့္ ေသဆုံးခဲ့ရတာကို သတိရေနလဲ။ အဲဒါ ပုံမွန္ မဟုတ္ဘူး။ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ကဗ်ာကို ဖတ္သူတုိင္းကို ေမးၾကည့္စမ္းပါ။ ကဗ်ာကို ယစ္မူးရသည့္အခ်ိန္မွာ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ အေၾကာင္းမလွေသာ မခ်ိမဆန္႕ နိဂုံးကို ဘယ္သူမ်ား သတိရေနလဲ။ ဟင့္အင္း ဘယ္သူမွ မရွိႏုိင္။ ကၽြန္မက အဲဒါေတြကို ဘာျဖစ္လုိ႕ မေမ့တာလဲ။
ဂ်ပန္တုိ႕က တရုတ္ေတြအေပၚ ရက္စက္ခဲ့သည့္ နန္ကင္းတုိက္ပဲြကို ကၽြန္မႏွင့္ ဘာဆုိင္လို႕ အခုထိ ရင္ထဲမွာ နာက်င္စြာ ခံစား ေၾကာက္ရြံ႕ေနရတာလဲ။ ေမ့ပစ္လုိက္ပါလား။ ဂ်ပန္ဇာတ္ကားေတြ၊ ဂ်ပန္သီခ်င္းေတြကိုပဲ ခံစားေပါ့။ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မက ဆုိးယုတ္မႈ ေတြကို မေမ့ႏုိင္။
သမုိင္းကိုလည္း ေမ့ခ်င္သည္။ သင္ခဲ့ရသည္ သမုိင္းက အေသးအဖဲြပါ။ ဖတ္ခဲ့ရသည့္ ဖတ္ေနသည့္ သမိုင္းေတြက အႀကီး အက်ယ္ ထိခိုက္မႈေတြ ရက္စက္မႈေတြ အဲဒါေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ပါေတာ့လား။ ဘာျဖစ္လို႕ ကၽြန္မ သြားရမည့္အခန္းဟာ ခုနစ္ထပ္ လား ရွစ္ထပ္လား ဆုိသည့္အခ်က္ကို ေမ့ရတာလဲ။ ေဟာ အခုကိုပဲ ကၽြန္မ ဆင္းရမည့္အထပ္က ဘယ္အထပ္မွန္းမသိေတာ့။ အခ်က္ျပမီးနီေလးက ခုနစ္ဂဏန္းမွာ။ ဒါျဖင့္ ကၽြန္မ ႏွိပ္ခဲ့တာ (၇)ဂဏန္းေပါ့။ ကၽြန္မ သြားရမွာ (၇)ထပ္ေပါ့။ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲ။ ကၽြန္မ စာရြက္ကို ျပန္ၾကည့္ရျပန္တယ္။ (၇၀၈) ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ မွတ္စုမွတ္သားျခင္းျဖင့္ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အေျခမပ်က္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္ေပလုိ႕။
အခန္း(၇၀၈)မွာ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း သီအုိရီစာအုပ္ကို ယူရန္တဲ့။ တံခါးေခါက္ေတာ့ လာဖြင့္သူက သူငယ္ခ်င္း။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း။ ဆရာ၀န္အလုပ္ျဖင့္ အလြန္ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူ၊ သူ႕အမ်ဳိးသားက အင္ဂ်င္နီယာက ကန္ထရိုက္လုပ္ငန္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားသူ။
“လာလာ မေရႊမိ။ ထုိင္ဦး”
ကၽြန္မ ၾကာရွည္မထိုင္ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္မ ႏွစ္နာရီ အေရာက္ျပန္ရမည္။ သို႕ေသာ္ ခဏေတာ့ထုိင္ပါမည္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မကို ေအးေအးေဆးေဆး ဧည့္ခံႏုိင္မွာမဟုတ္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းတုိက္ေသာ ေဖ်ာ္ရည္ကိုေသာက္ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ ဟိုဟိုသည္သည္ စူးစမ္းၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ရင္း သူငယ္ခ်င္း၏သားသမီးမ်ားအေၾကာင္းကို နားေထာင္ရင္း ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ယူလိုက္သည္။
သူ႕မိသားစုအေၾကာင္း ကိုယ့္မိသားစုအေၾကာင္း ေျပာရတာက အခက္အခဲမရွိ။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အျဖစ္ေတြကို ေျပာျပႏုိင္ သည္။ ခက္ခဲရတာက သူေမးလာသည့္ ေမးခြန္းတစ္ခု “ဒီကၿပီးရင္ နင္ဘယ္သြားမွာလဲ” တဲ့။ အဲဒါကမွ အခက္အခဲ။ ကၽြန္မ မမွတ္မိပါ။ မမွတ္မိတာကို သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပလွ်င္လည္း ခဏခဏ ေတြ႕ေန႕က်မဟုတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက နားလည္ႏုိင္မွာမဟုတ္။ အထူး အဆန္းေတြျဖစ္ေနမည္။ ဒီအခါ သူ႕ကို ျပန္ရွင္းရမည္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာစရာစကားတစ္ခုခုကို အစားထုိးၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
“ပန္းပင္ေလးႏွစ္ပင္ေလာက္ သြား၀ယ္မလို႕”
“ဘာပန္းပင္လဲ”
“ႏြယ္သာကီ”
“ႏြယ္သာကီဆုိရင္ ငါ့ညီမ ၀ယ္ေနက်ဆုိင္ရွိတယ္။ မဂၤလာဒုံ ဆယ္မုိင္နားမွာ။ ဒီကေန သြားရင္”
ကဲ။ နားေထာင္လုိက္ပါ။ ခဏၾကာလွ်င္ အဲဒီေနရာဟာ ဘယ္ေနရာလဲဟု ကၽြန္မ ေမ့ေတာ့မွာကို သူငယ္ခ်င္း မရိပ္ပါေစနဲ႔။
သူငယ္ခ်င္းက ဆုိင္နာမည္ကို လမ္းညႊန္သည္။ ဆုိင္တြင္းမွ အပင္မ်ား၏ လွပပုံကို ရွင္းျပသည္။ ဆုိင္ရွင္၏ ပညာကို ခ်ီးက်ဴး သည္။ ကၽြန္မ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ နားေထာင္ေနခဲ့သည္။ နားေထာင္ရင္းႏွင့္ တကယ္ပဲ အဲဒီကို သြားခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။ ႏြယ္သာကီပန္းပင္ကို ပါးစပ္က ေျပာလုိက္ေသာ္လည္း တကယ္ ကၽြန္မ၀ယ္ခ်င္တာက ႏွင္းဆီပင္ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ ထြက္သည့္အခါ သူငယ္ခ်င္းဆီမွ စာအုပ္ယူဖုိ႕ ေမ့၏။ သူငယ္ခ်င္းက ေမ့တတ္သူမဟုတ္။
“ဟဲ့ ေရႊမိ နင္လာတာ စာအုပ္ယူဖုိ႕ေလ”
“ေအာ္ ေအးေအး ဟုတ္ပါ့ဟယ္။ အာရုံေတြမ်ားေနတာနဲ႔ပဲ”
တကယ္ေတာ့ အာရုံကို လဲႊမခ်သင့္ပါ။
“အာရုံနဲ႔ မဆုိင္ဘူးေလဟာ။ ငါတုိ႕အသက္ (၄၀)ေက်ာ္လာလို႕ မွတ္ဥာဏ္ဆုိင္ရာ ဦးေႏွာက္ဆဲလ္ေတြ ပ်က္စီးကုန္ၿပီကိုး”
သူ႕ဆဲလ္ေတြ ပ်က္စီးပုံႏွင့္ ကၽြန္မဆဲလ္ေတြ ပ်က္စီးပုံကေတာ့ တူႏုိင္မည္မထင္ပါ။
ကၽြန္မ အျပင္ထြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက အျပင္ကို ဇြတ္လိုက္သည္။ ဓာတ္ေလွကားဆီ ဇြတ္ပို႕သည္။ ထုိအခါ ကၽြန္မသည္ ဘယ္ကို သြားရမွာလဲဟု ေရးထားသည့္ စာရြက္ကို သူ႕ေရွ႕မွာ ထုတ္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ေပ။ ဓာတ္ေလွကားအတြင္း ၀င္သည့္အခါက်မွ စာရြက္ေလးကို ရွာရသည္။ သို႕ေသာ္ စာရြက္က ကၽြန္မ၏လက္ေပြ႕အိတ္ထဲမွာ မေတြ႕။ အထပ္ထပ္ရွာေတာ့လည္း မေတြ႕။ ဘယ္မ်ား ေရာက္သြားပါလိမ့္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာမ်ား က်က်န္ခဲ့လား။ မျဖစ္ႏုိင္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ စာရြက္ကို ထုတ္မွမၾကည့္ဘဲ။ မၾကည့္ဘူး မဟုတ္လား။ မေသခ်ာပါ။ ၾကည့္ျဖစ္ခ်င္လည္း ၾကည့္ျဖစ္မည္။ ကၽြန္မ အဲသည္ေလာက္ကို မမွတ္မိပါ။ ဓာတ္ေလွကားထဲ က်န္ခဲလွ်င္ ေတာ့ အခု ကၽြန္မ ရပ္ေနသည့္ ဓာတ္ေလွကားၾကမ္းျပင္မွာ ေတြ႕ရမွာေပါ့။ အခု မေတြ႕ဘူးေလ။ ဒါျဖင့္
ကၽြန္မ ဓာတ္ေလွကား၏ေအာက္ဆုံးကို ေရာက္လာသည္။ ေျမညီထပ္တဲ့။ ဓာတ္ေလွကားတံခါး ပြင့္သြားေသာအခါ အျပင္မွာ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ေစာင့္ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ကၽြန္မအထြက္ သူက အ၀င္။ ကၽြန္မ ထြက္လာၿပီးေတာ့ စိတ္ မေက်နပ္သျဖင့္ ဓာတ္ေလွကား အခန္းေလး၏ၾကမ္းခင္းကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ စာရြက္အရိပ္အေယာင္္ဆုိလို႕ စကၠဴ စုပ္ေလးတစ္ခုမွ်ေတာင္ မေတြ႕။
ကၽြန္မ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ကားေမာင္းလာသည္ကိုေတာ့ အေလ့အက်င့္အရ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်အရ မွတ္မိသည္။ သုိ႕ေသာ္ ကားကို ကၽြန္မ ဘယ္မွာ ရပ္ထားသလဲ။ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကၽြန္မ ေဘးပတ္လည္က ကားရပ္စခန္းမွာ ရပ္ထားသည့္ ကားေတြကို ကၽြန္မ လိုက္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္မ၏ ကားနံပါတ္ကိုေတာ့ ႏွစ္ကာလၾကာျမင့္စြာ ေမာင္းလာခဲ့ေသာ ကားျဖစ္လို႕ မွတ္မိ သည္။ အေရာင္ကိုလည္း မွတ္မိတာေပါ့။ သို႕ေသာ္ ဘယ္မွာရပ္ခဲ့တာလဲ။
ကဲပါေလ။ ဒီနားတစ္၀ိုက္မွာပဲ ရွိမွာေပါ့။ ရွာရတာ ဘာမ်ား ပင္ပန္းမွာလဲ။ ရွာပါ။
ဟုိသြား ဒီသြား အေရွ႕ေလွ်ာက္လိုက္ အေနာက္ေလွ်ာက္လိုက္ လုပ္ေနေသာ ကၽြန္မကို လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ေတြက ကူညီခ်င္ပုံ ျဖင့္ အနားေရာက္လာသည္။
“ဘာကူညီရမလဲ” တဲ့။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ အကူအညီလိုေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဘာအကူအညီပါလိမ့္။
ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ မေျဖႏုိင္။ စဥ္းစားေနရသည္။ ဒါကို သူတို႕က မသကၤာျဖစ္ခ်င္ဟန္ရွိသည္။
“ဘာျဖစ္လို႕လဲရွင္”
“ေအာ္ အစ္မက ဟုိဟိုဒီဒီလိုက္ရွာေနပုံေပၚလုိ႕ ကားမ်ား ေပ်ာက္ေနသလားလို႕”
ေအာ္ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ ကားရွာေနခဲ့တာပဲ။
“ဟုတ္တယ္ရွင့္ ကၽြန္မကားကို ဘယ္မွာ ထားခဲ့မိမွန္း မသိဘူး”
“အစ္မလာတုန္းက ဒီကုန္းတက္အတုိင္း ေျခလ်င္တက္လာတာ။ ကားကုိ ဒီမွာရပ္တာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေအာက္ဘက္တစ္ေန ရာရာမွာျဖစ္မယ္ဗ်”
သူတုိ႕ ကၽြန္မကို ဒီေနရာမွာ မျမင္ရက္ေတာ့တာလား။ သို႕မဟုတ္ မသကၤာတာလား။
“ေက်းဇူးပါေနာ္”
ကၽြန္မထြက္လာခဲ့သည္။
ကုန္းဆင္းကားလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ ကၽြန္မ ေဘးသို႕ တတ္ႏုိင္သမွ် ကပ္ၿပီးဆင္းလာေသာ္လည္း ကားတစ္စီးစာသာ ေနရာမရွိ သျဖင့္ ေရွ႕မွ တက္လာေသာကားက ကၽြန္မကို မေရွာင္သာ။ ကၽြန္မက ေဘးသို႕ကပ္ရပ္ အုတ္တံတုိင္းႏွင့္ ေက်ာကိုကပ္ ကိုယ္ကိုျပား ႏုိင္သမွ် ျပားေနေအာင္ ကပ္ရပ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ကားက ေရွ႕ဆက္တက္လာသည္။ ကားေမာင္းသူ လူငယ္က ကၽြန္မကို ၿဂိဳဟ္ၾကည့္ ၾကည့္သြားသည္။
ကၽြန္မတုိ႕ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အခုလို မေက်နပ္စိတ္ေတြ မသကၤာစိတ္ေတြႏွင့္ေနရေသာ လူ႕အသိုင္းအ၀ုိင္းမွာ မက်ဥ္းၾကပ္ လြန္းဘူးလား။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးေရွးတုန္းက လူေတြက လူဦးေရ တစ္ရာ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ပဲ အသိုင္းအ၀ိုင္းလုပ္ၾကတာ။ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပါ့။ အက်ယ္ျပန္႕ႀကီးမဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း သူသိ။ သူလည္း ကိုယ္သိ။
လူ႕အဖဲြ႕အစည္းမွာ လူတစ္ဦးခ်င္း အျပန္အလွန္ အေ၀တည့္ေနမည့္ လူဦးေရက (၁၅၀)ပဲ။ ဒီ့ထက္မပိုဘူးဟု ဖတ္ဖူးပါသည္။ လူ(၁၅၀)ေက်ာ္လာၿပီဆုိတာနဲ႔ အဲဒီလူဦးေရဟာ အစုေလးေတြ ေသးေသးေလးေတြ ထပ္ကဲြသြားပါေတာ့တယ္တဲ့။ ေရွးေဟာင္း ေက်ာက္ဂူေခတ္က လူသားအုပ္စုေတြကို ၾကည့္ရင္လည္း ကိုယ့္မ်ဳိးဆက္ကေန ေပါက္ပြားၿပီး စုစည္းေနထုိင္ခဲ့ၾကတာ ေနာက္ မ်ဳိးဆက္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု (၄)ဆက္ေျမာက္အထိ လူဦးေရ (၁၅၀)ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ပဲဟု ဆုိသည္။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ လူဦးေရ (၁၅၀)ဆုိတာ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ုိင္းအတြက္ ခိုင္ရန္ေဒါသမရွိ၊ မေက်နပ္မႈမရွိ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနလို႕ရမဲ့ လူဦးေရ အေရအတြက္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပထမကမာၻစစ္မွာ မဟာမိတ္ေတြရဲ႕ တပ္မွာ လူ(၁၅၀)ထက္ မပိုဘူးတဲ့။ လူတစ္ေယာက္မွာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ လိပ္စာ နဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ သိမ္းဆည္းေရးမွတ္တဲ့စာအုပ္ဆုိရင္ အဲဒီထဲမွာပါတဲ့ လူဦးေရက (၁၅၀)ေလာက္ပဲတဲ့။ အင္းဒါေတာ့ နည္းနည္းမ်ား သြားၿပီထင္၏။ ကၽြန္မမွာေတာ့ လိပ္စာကဒ္ (၁၅၀)စာ မိတ္ေဆြမရွိပါ။ ကၽြန္မမိတ္ေဆြက လြန္ေရာကၽြံေရာ (၅၀)ေပါ့။ ကိုယ္နဲ႔အတူ တစ္ဆုိင္တည္းမွာ ဘီယာ လက္ဘက္ရည္အတူ ေရာက္လာေသာက္ရင္ စိတ္ကသိကေအာင့္မျဖစ္ဘဲ ခံႏုိင္တယ္ဆုိသည့္ လူအေရ အတြက္က (၁၅၀)ေလာက္ပဲတဲ့။ ေအာ္ ဘယ္လိုမ်ား သုေတသနလုပ္ၿပီး ရွာထားပါလိမ့္။ စိတ္၀င္စားစရာေတာ့ ေကာင္းပါသည္။ ဒါဆုိလည္း (၁၅၀)စီပဲ အသိုင္းအ၀ိုင္း ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ေနၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ဒါဆုိ အာဏာဆုိတာကို လုစရာလိုဦးမွာ လား။ သူမ်ားအက်ဳိး စီးပြားပ်က္ေအာင္ ဖန္တီးဖို႕ လုိဦးမွာလား။
ေနပါဦး ဒါေတြက်ေတာ့ ကၽြန္မ ဖတ္တာေတြ မွတ္တာေတြ မွတ္မိေနၿပီး အခု ကၽြန္မ ကားရပ္ရာေနရာကိုက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႕ မမွတ္မိရတာလဲ။ ကၽြန္မ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။
ေပ်ာ္စရာေတြကို သတိမရဘဲ ဆုိးရြားမႈေတြ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေၾကာက္လန္႕စရာေတြကိုခ်ည္း သတိရေနတာ အဲဒါလည္း ကၽြန္မ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။
ကၽြန္မကို တစ္ေယာက္ေယာက္က အကူအညီေပးႏုိင္မလား။ အဲဒီပုဂိဳလ္ဟာ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးျဖစ္ႏုိင္မလဲ။ သိပံပညာရွင္ျဖစ္မ လား။ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ အာရုံေၾကာ အထူးကုဆရာ၀န္ျဖစ္မလား။ စိတ္က်န္းမာေရး ဆရာ၀န္ျဖစ္မလား။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ဖုိ႕ ကားကို ရွာေနတုန္းျဖစ္ပါသည္။
အားလံုးပဲ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရြင္ႏိုင္ၾကပါေစ....
ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ကိုင္ထားသည့္ စာရြက္ပိုင္းေလးမွာ မုိးေရျဖင့္ စိုရဲႊေနၿပီ။ စာလုံးေတြကေတာ့ မင္ျဖင့္ေရးထားတာမဟုတ္လို႕ ဖတ္လို႕ရေနလိမ့္ဦးမည္။ အခုေန မုိးသဲသဲမွာ ျဖန္႕မဖတ္လိုက္ႏွင့္ဦး။ ေရႏူးေနသည့္စာရြက္သည္ မုိးေရအရွိန္ျဖင့္ စုတ္ၿပဲသြားႏုိင္ သည္။ မတ္ေစာက္စြာ ျမင့္တက္သြားသည့္ အေဆာက္အဦအ၀င္ ကြန္ကရစ္ကားလမ္းကို မုိးစက္မ်ားအၾကား ကိုယ္ကို ရုန္းလ်က္ တက္ရသည္။ ဒီအေဆာက္အဦမွာ ေနသူေတြသည္ ကိုယ္ပိုင္ကားရွိသူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေလသလား။ အေဆာက္အဦဆီသုိ႕ လူသြား လမ္း လုံး၀မရွိ။ ကားသြားရာ ကြန္ကရစ္လမ္းကိုပဲ အသုံးျပဳရေတာ့မည္။
အမွတ္(၇၀၆) ပင္လယ္ျပာကြန္ဒုိ။
လာရင္းကိစၥ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသီအုိရီ စာအုပ္ယူရန္။
ေအာက္ဘက္က စူပါမားကတ္တြင္ အိပ္ရာခင္း၀ယ္ရန္။
ေန႕လည္(၂)နာရီ၊ အိမ္အေရာက္ျပန္ရန္။
ကား-ခေရလမ္း တစ္ဖက္မွာ။>>>
ေကာင္းၿပီ။ ပထမဆုံးစာေၾကာင္းက ပထမဆုံး ေဆာင္ရြက္ရမည့္အလုပ္ေပါ့။ အမွတ္(၇၀၆) ပင္လယ္ျပာကြန္ဒုိတုိက္ခန္း။ ေရွ႕ အတက္မွာ ျမင္ေနရေသာ အျပာရင့္ရင့္ အတဲြလိုက္ အထပ္ျမင့္တုိက္ခန္းစုႀကီးသည္ မုိးသဲသဲေအာက္မွာ ပိုၿပီး မႈိင္းေမွာင္ေနသည္။ မ်က္ႏွာကို ပက္ေနသည့္ မုိးေပါက္ေတြက ၾကမ္းတမ္းေအးစက္သည္။ မုိးေရေတြက တစ္ကိုယ္လုံးကို ရဲႊစိုသြားေအာင္ ေလးလံစြာ သြန္ခ်ေနသည္။
ကားကို သည္အထိ ေမာင္းမလာခဲ့မိတာ ဆုိးတယ္။ ကားတက္ရမည့္ ကြန္ကရစ္လမ္းသည္ ေျခလ်င္တက္ရေတာ့ တေမွ်ာ္ တေခၚႀကီး ျမင့္မတ္ေကြ႕ေကာက္ေလသည္။ အုိ ဒါေပမယ့္ ထိုအျမင့္ႀကီးကို ကားျဖင့္တက္လွ်င္ ကားစက္ေသၿပီးေ နာက္ျပန္လန္က် မွာ စိုးရိမ္စရာ။
အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မ ကားေမာင္းတုိင္း ကားက စက္ရပ္ၿပီး ေနာက္ဘက္အနိမ့္ပိုင္းသို႕ ျပန္လိမ့္တာတုိ႕ စက္ႏုိးမရတာတို႕၊ စုံေနတာပဲ။ ကၽြန္မကားကလည္း တကယ္ပဲ စက္သိပ္ေကာင္းသည့္ အသစ္စက္စက္ကားမွမဟုတ္ဘဲ။ ဆန္ဖရန္ဆစ္စ္ကိုလို ေနရာ မ်ဳိး၊ ဆုိးလ္လုိ ေနရာမ်ဳိးမွာမ်ား ေမာင္းရလွ်င္ ၿပီးပါေလေရာ။ အင္းေလ အဲသည္ၿမိဳ႕ေတြမွာ ေနရလွ်င္လည္း ကၽြန္မကားအတြက္ ယခု ေပးရသည့္ေငြႏွင့္ဆုိ ငါးဆပိုေကာင္းသည့္ကားကို စီးႏုိင္ေလာက္ေပၿပီ။ အဲဒါေတြ မေတြးပါနဲ႔။
ကားစက္ေကာင္းသည္ပဲထားပါဦး။ တက္ရမည့္လမ္းက က်ဥ္းက်ဥ္း၊ ဟုိဘက္ဒီဘက္ တံတုိင္းနိမ့္နိမ့္ျဖင့္ ကာထားေသးသည္။ ကားကိုယ္ထည္ သို႕မဟုတ္ ဘန္ပါႏွင့္ တံတုိင္းႏွင့္ ပြတ္မိဖို႕မ်ားသည္။ မယူတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကားပတ္ကင္အ၀င္၀ရွိ အျပာ ေရာင္၀တ္စုံ၀တ္ လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ႏွစ္ဦးက ကၽြန္မကို အထူးအဆန္းသတၱ၀ါကို ၾကည့္သလို ၾကည့္ေန၏။
အုိ ကားတက္တဲ့လမ္းကို လူမတက္ရဘူးလုိ႕ ဘယ္သူေျပာလဲ။
ဘယ္သူမွေတာ့ မေျပာပါဘူး။ သို႕ေသာ္ သူတုိ႕ အံ့ၾသမွာေပါ့။ ဒီ အေဆာက္အဦေတြဆီသြားဖုိ႕လည္း စူပါမားကတ္ထဲကေန ျဖတ္ၿပီး ဓာတ္ေလွကားစီးလွ်င္ ေရာက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕မသိတာက ကၽြန္မက ေစ်း၀ယ္စင္တာကေန ဒီကိုလာသည့္ ဓာတ္ေလွ ကားကို မရွာတတ္။
ကားပတ္ကင္အေဆာက္အဦေအာက္ေရာက္ေတာ့ ရုတ္တရက္ မုိးဒဏ္မွလြတ္သြားသျဖင့္ ေႏြးသြားသည္။ မုိးေရရဲႊေနတာေတာ့ ခဏေနလွ်င္ ေျခာက္ေသြ႕သြားမွာေပါ့။
ကားရပ္ရာေနရာေတြကို သူ႕အမွတ္အသားႏွင့္သူ အကန္႕ေလးေတြ လုပ္ထား၏။ ကားေတြ အျပည့္မရွိ။ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ ကြက္လပ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အျဖဴေရာင္ျဖစ္သည္။ ကားရပ္ရာ အေဆာက္အဦ၏ ဟုိဘက္က အျပာေရာင္ ရင့္ရင့္ အေဆာက္အဦျမင့္ႀကီးဆီသို႕ အကူးမွာ တစ္ခ်က္ မုိးရဲ႔ႊရဦးမည္။ မုိးမရႊဲေသးခင္ ဒီမွာ စာရြက္ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ရမည္ လား။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီေနရာကို ကိုယ္လာေနက်မဟုတ္မွန္း အေစာင့္ေတြ သိကုန္လိမ့္မည္။ ဓာတ္ေလွကားထဲေရာက္ေတာ့မွ ထုတ္ၾကည့္ၿပီး အခန္းနံပါတ္ ဖတ္လွ်င္လည္း ရတာပဲ။ အင္ ေနပါဦး ဓာတ္ေလွကားက မီးေရာင္ရွိရဲ႕လား။ အုိ ရွိရမွာေပါ့။ ထားလိုက္ စမ္းပါ။
ကၽြန္မ သည္ဘက္အေဆာက္အဦမွ ဟိုဘက္သို႕ ကူးျဖတ္ေျပးလုိက္သည္။ ကြန္ကရစ္ေတြခ်ည္း အျပည့္မုိ႕ ေျခေထာက္ကို ရႊံ႕ဗြက္တုိ႕ ေရအုိင္ေရတုိ႕ စဥ္မွာ မစိုးရိမ္ရေသာ္လည္း အထက္မွာက မုိးက သဲသဲမဲမဲ ရြာေနတုန္းကိုး။
ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူ တစ္ေယာက္မွ မဆုံေတြ႕ရ။ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ကလဲြလွ်င္ ကၽြန္မသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ လႈပ္ရွား သြားလာေနသည့္ သက္ရွိျဖစ္သည္။ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွလည္း မေတြ႕ရ။ လူေတြ အျပင္ မထြက္ၾကဘူးလား။ ထြက္စရာ အေၾကာင္း မရွိၾကဘူးလား။ ဒါျဖင့္ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ သည္ေနရာမွာ ေရာက္ေနရတာလဲ။ ကားေတြကို ခပ္ေစာင္း ေစာင္း အေနအထားျဖင့္ ရပ္ဖုိ႕ ေနရာသတ္မွတ္ေပးထားျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကားတစ္စီးက သတ္မွတ္မ်ဥ္း၀ါကို မလိုက္နာဘဲ တည့္ တည့္ႀကီး ရပ္ထားသည္။ ကားကေတာ့ အေကာင္းစား အဖုိးမနည္းထုိက္သည့္ကား ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ စည္းမ်ဥ္းလိုက္နာမႈေတာ့ သုညပဲ။ သူ႕ကားရပ္ပုံေၾကာင့္ သူ႕ ေဘးႏွစ္ဘက္က ကားေတြ ေနရာပ်က္ယြင္းရလိမ့္မည္။ အေစာင့္ေတြက ကားတစ္စီးစီး ရပ္နားဖုိ႕ ေနရာယူလွ်င္ ကူညီေပးေနက် မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီကားကို ဘာျဖစ္လုိ႕ မကူညီလိုက္ၾကသလဲ။ ကားေမာင္းသူက ဘယ္လိုလူမုိ႕လဲ။ အင္းေလ အဲဒါ ကၽြန္မႏွင့္ ဘာဆုိင္လဲ။
ကၽြန္မ ကြန္ဒုိ အေဆာက္အဦေအာက္သို႕ ေရာက္သည့္အခါ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာေနသည္ကို ျမင္ရ သည္။ သူ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေဟာင္း တစ္လုံးအျပည့္ ခပ္ေလးေလးအရာ၀တၳဳေတြကို ဆဲြလာသည္။ ကၽြန္မတုိ႕ေရာက္ေနသည့္ေနရာ သည္ တုိက္ခန္းမ်ား၏ေအာက္ ကားရပ္နားရန္ေနရာျဖစ္သျဖင့္ လူသြားလူလာမရွိ။ ေမးျမန္းစရာလူဆုိလုိ႕ ဟိုဘက္အေဆာက္အဦမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ေတြသာ ရွိသျဖင့္ ကိုယ့္အားကိုယ့္ကုိးကာ ကိုယ္သြားရမည့္တုိက္ခန္းကို ရွာေဖြရန္ ရွိေတာ့၏။ ေစာေစာတုန္းက အေစာင့္ေတြကို ေမးျမန္းခဲ့မိရင္ အေကာင္းသား။
ထုိလူသည္ ကၽြန္မႏွင့္ တည့္တည့္ေလွ်ာက္လာေန၏။ သူ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္သည့္အၾကည့္မွာ စူးစူးရဲရဲႏုိင္လွသည္။ အခု အခ်ိန္မွာ စာရြက္ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ဒီလူက ကၽြန္မလည္း ဧည့္သည္မွန္း သိသြားမည္။ အဲဒါ ေကာင္းပါ့မလား။ ကၽြန္မ၏ ညာဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဓာတ္ေလွခါးကို ေတြ႕ရၿပီ။ ဓာတ္ေလွကား၏ေဘးမွာ ရိုးရုိးအုတ္ေလွကားကိုပါ ျမင္လုိက္ရသည္။ ထုိေနရာ သို႕ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားစဥ္ ထိုလူကလည္း ထုိေနရာသို႕ ဦးတည္ကာ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာေနသည္။ ကၽြန္မသာ သူ႕ကို ၾကည့္ေနလွ်င္ သူႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္း ထပ္ဆုံမွာ ေသခ်ာသည္။ ထုိေၾကာင့္ သူ႕ကို မၾကည့္ဘဲ ဓာတ္ေလွကားေပါက္ကိုသာ ၾကည့္လ်က္ ေလွ်ာက္သြားလုိက္ရသည္။ လူျပတ္လပ္ေသာ ကြန္ဒုိတုိက္ႀကီး၏ေအာက္ေျခတြင္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မအား တစ္ခုခု အႏၱရာယ္မျပဳဘူးဟု ယုံၾကည္စိတ္ခ်မထားႏုိင္ပါ။
ဓာတ္ေလွကားခလုပ္ကို ႏိွပ္ၿပီး ေခၚလိုက္သည့္အခိ်န္တြင္ သူက ကၽြန္မေနာက္သို႕ ေရာက္လာၿပီ။ လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ သူက ကၽြန္မေနာက္သို႕ ေရာက္လာၿပီ။ လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ သူ႕ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ သူ႕ကိုယ္မွ အနံ႕အသက္ေၾကာင့္ သူေရာက္လာၿပီဟု သိလိုက္သည္။ ဘုရားေရ ဓာတ္ေလွကားကုိ သူလည္း အသုံးျပဳမွာပါပဲလား။ ကၽြန္မႏွင့္ သူႏွင့္ ဓာတ္ေလွကား၏ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း ေလးတစ္ခန္းတည္းအတူသြားရမည္။ ဟင့္အင္း မျဖစ္ေသးဘူး။ ဓာတ္ေလွကားခလုပ္၏ လင္းေနသည့္မီးနီေလးအရ ေလွကားသည္ ငါးထပ္တြင္ရွိေနသည္။ ငါးထပ္မွ ေအာက္သို႕ ဆင္းလာေနသည္။ ကၽြန္မကိုယ္ကို အနည္းငယ္က်ံဳ႕ယူလိုက္ၿပီး ဓာတ္ေလွကား၏ ေျပာင္လက္ေနေသာ တံခါးမ်က္ႏွာျပင္မွတစ္ဆင့္ ေနာက္က လူ၏အရိပ္ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ အုိ သူကလည္း ထုိ တံခါး မ်က္ႏွာျပင္မွတဆင့္ ကၽြန္မကို အကဲခတ္ေနပါလား။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ပါးေရနားေရ ေခ်ာင္က်ေနသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကို အႏၱရာယ္ျပဳဖုိ႕ အားထုတ္မည့္သူ မဟုတ္ႏုိင္။ ဟင့္အင္း အဲဒါကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကၽြန္မက အေသအခ်ာ သိႏုိင္မွာလဲ။
ဓာတ္ေလွကား ဆင္းလာၿပီ။ ေလးထပ္မွာေရာက္ၿပီ။ သုံးထပ္မွာေရာက္ၿပီ။ သုံးထပ္မွာ ခဏနားေနေသးသည္။ အခ်ိန္ရေသး သည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ဓာတ္ေလွကားစီးမည့္သူ ေရာက္မလာရင္ ရိုးရုိးေလွကားကေန တက္သြားဖို႕ စိတ္ေျပာင္းပစ္ႏိုင္ သည္။ ဓာတ္ေလွကားကို ေစာင့္ရတာ စိတ္မရွည္သလိုဟန္မ်ဳိးႏွင့္ေပါ့။ သူ႕ကို မသကၤာရာ မေရာက္ေအာင္ေပါ့။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မေပ ေတၿပီး ရပ္ေနမိသည္။ ဦးတည္ရာတစ္ခုမွ ေနာက္တစ္ခုသို႕ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသည့္စိတ္မ်ဳိး ကၽြန္မက်င့္သားမရေသးလုိ႕ ျဖစ္ႏုိင္ပါ သည္။
ဓာတ္ေလွကားပြင့္လာသည့္အခါ ကၽြန္မျဖစ္ေစခ်င္သလို အထဲမွ လူတစ္ေယာက္မွ ထြက္မလာပါ။ ေနာက္ထပ္လူလည္း ကၽြန္မ တုိ႕နားသို႕ ေရာက္မလာပါ။ သည္လုိႏွင့္ပင္ ကၽြန္မႏွင့္ ထုိလူႏွစ္ေယာက္တည္း ဓာတ္ေလွကားကို စီးရသည္။ ထိုလူက ေလးထပ္သို႕ သြားမည္။ ကၽြန္မက ခုနစ္ထပ္သို႕ သြားမည္။ ခလုပ္ေလးကို နံပတ္(၇)ဟု ႏွိပ္လိုက္ၿပီးမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ကၽြန္မသြားရမည့္ေနရာက ခုနစ္ထပ္ ဟုတ္ရဲ႕လားဟု မေသမခ်ာျဖစ္သြားသည္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ေမ့တတ္လြန္းလွပါလား။ ကၽြန္မ စာရြက္ေလးကို ျပန္ဖတ္ဖုိ႕ အားထုတ္ရင္း အႏၱရာယ္အတြက္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ မသြားခ်င္။ ထုိလူ၏ အမူအရာကို မ်က္စိေထာင့္မွ အကဲခတ္ေနရမည္ မဟုတ္ လား။ ထုိလူ တကယ္ပဲ ေလးထပ္မွာ အျပင္ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေပါ့ပါးသြားသည္။ အားေတာ့နာမိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ေၾကာက္တတ္ပါသည္။ အရာရာကို မယုံသကၤာစိတ္ႏွင့္ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႕စိတ္ ဘယ္တုန္းက စၿပီး ၀င္လာမွန္း မသိေတာ့ပါ။
ကၽြန္မ စာရြက္ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ (၇၀၈) ပင္လယ္ျပာကြန္ဒုိ။ အမယ္ ဘယ္ဆုိးလို႕လဲ ကၽြန္မ၏ မွတ္ဥာဏ္က ယုတ္ေလ်ာ့မသြားပါ။ စိတ္သက္သာရာရမိ၏။ ကၽြန္မေရာဂါ ပိုဆုိးမလာေသးပါ။ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ မွတ္မိေနေသးသည္။
မွတ္ဥာဏ္ယုတ္ေလ်ာ့လာသည့္အျဖစ္ကို ကၽြန္မ ေတာင္းတခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည္ ကိစၥေတြက ႏွစ္ကာလ ေတာ္ေတာ္ၾကာျမင့္သည့္ အခ်ိန္ေတြက ျဖစ္ခဲ့သည့္ ကိစၥေတြကိုပါ။ အခု ဒီကေန႕မနက္ကကိစၥ မေန႕ကိစၥ ဒါေတြကို မေမ့ခ်င္ပါ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မ မွတ္ဥာဏ္ေတြသည္ ေမ့ခ်င္သည့္အရာကို မေမ့ဘဲ ေမ့လုိ႕မျဖစ္သည့္လတ္တေလာကိစၥေတြကို ေမ့ကုန္သည္။ လူ႕အလို နတ္မလိုက္ႏုိင္ဆုိသည့္ စကား တကယ္ပဲ မွန္ပါသည္။
ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည့္အရာေတြ ရွိသည္။
ဥပမာ- လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ခ်င္သည္။ အဲ မဟုတ္ပါ။ သူ႕ကို ေမ့ခ်င္တာမဟုတ္။ သူ႕ကို ခ်စ္ခဲ့မိသည္ဆုိသည့္ အျဖစ္အပ်က္ အေျခအေနကို ေမ့ခ်င္တာ။
“ငါႏွယ့္ေနာ္ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား . . ”
အဲသည္လို ျပန္ျပန္သတိရတုိင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္ စိတ္လည္းပ်က္၊ အံ့လည္း အံ့ၾသမိ၏။
အခ်ိန္ကာလကို ျပင္ယူလို႕ရလွ်င္၊ အျဖစ္အပ်က္ကို ခဲဖ်က္ႏွင့္ ျပန္ဖ်က္ၿပီး ျပင္လို႕ရလွ်င္ ျပင္လိုက္ခ်င္သည့္အရာေတြ အုိး အမ်ားႀကီးရွိခဲ့သည္။ ရယ္စရာေကာင္းသည့္ ေနာင္တေတြကို မေမ့ရလွ်င္ အေရးမႀကီးပါ။ နာက်င္စရာ ထိတ္လန္႕စရာ ေကာင္းသည့္ ေနာင္တေတြကို မေမ့တာက ငရဲတစ္ခုပဲ။
ဆရာ၀န္ဘ၀က အလြန္ေကာင္းသည္ဟု ဘယ္သူပဲေျပာေျပာ။ မေကာင္းသည့္အခ်က္ေတြရွိသည္။ မမွားေသာေရွ႕ေန မေသ ေသာေဆးသမား ဆုိသည့္စကားပုံက အလကားထားခဲ့တာမဟုတ္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ကုသလို႕ မရလို႕ ေသရတာကတစ္မ်ဳိး၊ ငါေပးလိုက္သည့္ ေဆးေၾကာင့္မ်ားလားဟု ကိုယ့္ကို သံသယ၀င္ရမည့္ အေျခအေနေတြျဖင့္ လူနာ ေသသြားသြားရတာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ သည္။
ဥပမာ ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည္။ အိပ္မရလို႔ဟု ညည္းညဴလာေသာ ကၽြန္မ လူနာအဘြားႀကီး တစ္ေယာက္ကို အဆုပ္ႏွင့္ အသက္ ရွဴလမ္းေၾကာင္း သိပ္မေကာင္းေသးမွန္း သိေပမဲ့ ဒါေလာက္နဲ႔ ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္တန္ေကာင္းေသးမွန္း သိေပမဲ့ ဒါေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္တန္ေကာင္းပါဟု ဒိုင္ယာဇီပမ္ ငါးမီလီဂရမ္ကို ထက္ျခမ္းျခမ္းၿပီး ေသာက္ဖို႔ ေပးခဲ့သည့္ အျဖစ္ ကိုကၽြန္မေမ့ခ်င္သည္။ ေမ့ခ်င္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ အဘြားႀကီး ဆံုးသြားသည္။ ကၽြန္မေပးခဲ့သည့္ ေဆးေၾကာင့္မ်ားလား။
ဥပမာ ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည္။ ေဆးမွားေသာက္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေဆးရုံတင္ခုိင္းသည့္အခါ ေဆးရုံသို႕ မသြားႏုိင္ပါ။ ဆရာမပဲ ကုေပးပါဟု လူနာရွင္ေတြ ေခါင္းမာေနစဥ္က ကၽြန္မ အတင္းအၾကပ္ ျမင္းလွည္း သြားေခၚခုိင္းေသာ္လည္း အေျခအေနေတြ ရႈပ္ေထြးလ်က္ ျမင္းလွည္းလည္း မေရာက္လာ။ ေဆးေသာက္တာက ေန႕လည္ပိုင္း ကၽြန္မကို သူတုိ႕လာေခၚတာက ညေနပိုင္း ေမွာင္ရီပ်ဳိးစ။
“ရင္ထဲက ပူတယ္။ ကယ္ပါဦးဆရာမရဲ႕”
လူနာကေလး၏ တုန္တုန္ရီရီကူကယ္ရာမဲ့ ငိုေၾကြးသံ။
အဲသည္တုန္းက ဒီေ၀ဒနာကို ကၽြန္မ ကုလို႕မရဘူး။ ေဆးရုံသြားမွရမွာဟု ေျပာခဲ့ပါ၏။ သို႕ေသာ္
“ေဆးရုံမွာ ပါးစပ္ထဲ ပိုက္ထည့္ၿပီး အစာအိမ္ကို ေဆးပစ္ရမွာ။ ဒါမွ အထဲက ေဆးေတြ ထြက္ကုန္မွာ။ မရဘူး။ သြားကို သြားရ မယ္” ဟု ကၽြန္မ ေဆးအိတ္ျပန္ေကာက္ဆဲြၿပီး ဇြတ္ထြက္လာခဲ့ဖုိ႕ေကာင္းသည္။ သူတုိ႕ကို ကၽြန္မ အတင္းအၾကပ္ မတုိက္တြန္းခဲ့မိလို႕ ကိုယ့္မ်က္စိ ေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ ကေလး အသက္ဆုံးခဲ့ရတာ။ အဲဒါကို ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ကံၾကမၼာဟာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား။ တကယ္လုိ႕ အဲဒီကေလးဟာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွန္ကန္ေသာ မိဘဆီမွာ ဖြားျမင္ခဲ့လွ်င္၊ ေဆးရုံ ဆုိတာကို မေၾကာက္လန္႕ရေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဖြားျမင္ခဲ့လွ်င္၊ ျပတ္သားေသာ ဆရာ၀န္ဆီမွာ ေဆးကုသခံယူခြင့္ ရခဲ့လွ်င္ . . ကၽြန္မ အဲဒီ အျဖစ္ေတြကို ေမ့ခ်င္သည္။
သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ မေမ့ခဲ့။ အဲသည္လုိ အျဖစ္ေတြ အျဖစ္ေတြ၊ ေမ့ခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း သံသယ ျဖစ္ေနရၿပီ။ ကၽြန္မသည္ အေကာင္းေတြထက္ အဆုိးေတြကို ဘာျဖစ္လုိ႕ သတိရေနတာလဲ။
ဥပမာ ကဗ်ာစာဆုိ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ကဗ်ာေတြကို ကၽြန္မဖတ္သည့္အခါ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ စကားလုံးအလွအပ အေတြး အေခၚ အယူအဆကိုပဲ ေလးစားခ်ီးက်ဴးေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႕ နတ္သွ်င္ေနာင္ အေသဆုိးျဖင့္ ေသဆုံးခဲ့ရတာကို သတိရေနလဲ။ အဲဒါ ပုံမွန္ မဟုတ္ဘူး။ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ကဗ်ာကို ဖတ္သူတုိင္းကို ေမးၾကည့္စမ္းပါ။ ကဗ်ာကို ယစ္မူးရသည့္အခ်ိန္မွာ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ အေၾကာင္းမလွေသာ မခ်ိမဆန္႕ နိဂုံးကို ဘယ္သူမ်ား သတိရေနလဲ။ ဟင့္အင္း ဘယ္သူမွ မရွိႏုိင္။ ကၽြန္မက အဲဒါေတြကို ဘာျဖစ္လုိ႕ မေမ့တာလဲ။
ဂ်ပန္တုိ႕က တရုတ္ေတြအေပၚ ရက္စက္ခဲ့သည့္ နန္ကင္းတုိက္ပဲြကို ကၽြန္မႏွင့္ ဘာဆုိင္လို႕ အခုထိ ရင္ထဲမွာ နာက်င္စြာ ခံစား ေၾကာက္ရြံ႕ေနရတာလဲ။ ေမ့ပစ္လုိက္ပါလား။ ဂ်ပန္ဇာတ္ကားေတြ၊ ဂ်ပန္သီခ်င္းေတြကိုပဲ ခံစားေပါ့။ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မက ဆုိးယုတ္မႈ ေတြကို မေမ့ႏုိင္။
သမုိင္းကိုလည္း ေမ့ခ်င္သည္။ သင္ခဲ့ရသည္ သမုိင္းက အေသးအဖဲြပါ။ ဖတ္ခဲ့ရသည့္ ဖတ္ေနသည့္ သမိုင္းေတြက အႀကီး အက်ယ္ ထိခိုက္မႈေတြ ရက္စက္မႈေတြ အဲဒါေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ပါေတာ့လား။ ဘာျဖစ္လို႕ ကၽြန္မ သြားရမည့္အခန္းဟာ ခုနစ္ထပ္ လား ရွစ္ထပ္လား ဆုိသည့္အခ်က္ကို ေမ့ရတာလဲ။ ေဟာ အခုကိုပဲ ကၽြန္မ ဆင္းရမည့္အထပ္က ဘယ္အထပ္မွန္းမသိေတာ့။ အခ်က္ျပမီးနီေလးက ခုနစ္ဂဏန္းမွာ။ ဒါျဖင့္ ကၽြန္မ ႏွိပ္ခဲ့တာ (၇)ဂဏန္းေပါ့။ ကၽြန္မ သြားရမွာ (၇)ထပ္ေပါ့။ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲ။ ကၽြန္မ စာရြက္ကို ျပန္ၾကည့္ရျပန္တယ္။ (၇၀၈) ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ မွတ္စုမွတ္သားျခင္းျဖင့္ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အေျခမပ်က္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္ေပလုိ႕။
အခန္း(၇၀၈)မွာ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း သီအုိရီစာအုပ္ကို ယူရန္တဲ့။ တံခါးေခါက္ေတာ့ လာဖြင့္သူက သူငယ္ခ်င္း။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း။ ဆရာ၀န္အလုပ္ျဖင့္ အလြန္ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူ၊ သူ႕အမ်ဳိးသားက အင္ဂ်င္နီယာက ကန္ထရိုက္လုပ္ငန္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားသူ။
“လာလာ မေရႊမိ။ ထုိင္ဦး”
ကၽြန္မ ၾကာရွည္မထိုင္ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္မ ႏွစ္နာရီ အေရာက္ျပန္ရမည္။ သို႕ေသာ္ ခဏေတာ့ထုိင္ပါမည္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မကို ေအးေအးေဆးေဆး ဧည့္ခံႏုိင္မွာမဟုတ္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းတုိက္ေသာ ေဖ်ာ္ရည္ကိုေသာက္ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ ဟိုဟိုသည္သည္ စူးစမ္းၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ရင္း သူငယ္ခ်င္း၏သားသမီးမ်ားအေၾကာင္းကို နားေထာင္ရင္း ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ယူလိုက္သည္။
သူ႕မိသားစုအေၾကာင္း ကိုယ့္မိသားစုအေၾကာင္း ေျပာရတာက အခက္အခဲမရွိ။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အျဖစ္ေတြကို ေျပာျပႏုိင္ သည္။ ခက္ခဲရတာက သူေမးလာသည့္ ေမးခြန္းတစ္ခု “ဒီကၿပီးရင္ နင္ဘယ္သြားမွာလဲ” တဲ့။ အဲဒါကမွ အခက္အခဲ။ ကၽြန္မ မမွတ္မိပါ။ မမွတ္မိတာကို သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပလွ်င္လည္း ခဏခဏ ေတြ႕ေန႕က်မဟုတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက နားလည္ႏုိင္မွာမဟုတ္။ အထူး အဆန္းေတြျဖစ္ေနမည္။ ဒီအခါ သူ႕ကို ျပန္ရွင္းရမည္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာစရာစကားတစ္ခုခုကို အစားထုိးၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
“ပန္းပင္ေလးႏွစ္ပင္ေလာက္ သြား၀ယ္မလို႕”
“ဘာပန္းပင္လဲ”
“ႏြယ္သာကီ”
“ႏြယ္သာကီဆုိရင္ ငါ့ညီမ ၀ယ္ေနက်ဆုိင္ရွိတယ္။ မဂၤလာဒုံ ဆယ္မုိင္နားမွာ။ ဒီကေန သြားရင္”
ကဲ။ နားေထာင္လုိက္ပါ။ ခဏၾကာလွ်င္ အဲဒီေနရာဟာ ဘယ္ေနရာလဲဟု ကၽြန္မ ေမ့ေတာ့မွာကို သူငယ္ခ်င္း မရိပ္ပါေစနဲ႔။
သူငယ္ခ်င္းက ဆုိင္နာမည္ကို လမ္းညႊန္သည္။ ဆုိင္တြင္းမွ အပင္မ်ား၏ လွပပုံကို ရွင္းျပသည္။ ဆုိင္ရွင္၏ ပညာကို ခ်ီးက်ဴး သည္။ ကၽြန္မ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ နားေထာင္ေနခဲ့သည္။ နားေထာင္ရင္းႏွင့္ တကယ္ပဲ အဲဒီကို သြားခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။ ႏြယ္သာကီပန္းပင္ကို ပါးစပ္က ေျပာလုိက္ေသာ္လည္း တကယ္ ကၽြန္မ၀ယ္ခ်င္တာက ႏွင္းဆီပင္ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ ထြက္သည့္အခါ သူငယ္ခ်င္းဆီမွ စာအုပ္ယူဖုိ႕ ေမ့၏။ သူငယ္ခ်င္းက ေမ့တတ္သူမဟုတ္။
“ဟဲ့ ေရႊမိ နင္လာတာ စာအုပ္ယူဖုိ႕ေလ”
“ေအာ္ ေအးေအး ဟုတ္ပါ့ဟယ္။ အာရုံေတြမ်ားေနတာနဲ႔ပဲ”
တကယ္ေတာ့ အာရုံကို လဲႊမခ်သင့္ပါ။
“အာရုံနဲ႔ မဆုိင္ဘူးေလဟာ။ ငါတုိ႕အသက္ (၄၀)ေက်ာ္လာလို႕ မွတ္ဥာဏ္ဆုိင္ရာ ဦးေႏွာက္ဆဲလ္ေတြ ပ်က္စီးကုန္ၿပီကိုး”
သူ႕ဆဲလ္ေတြ ပ်က္စီးပုံႏွင့္ ကၽြန္မဆဲလ္ေတြ ပ်က္စီးပုံကေတာ့ တူႏုိင္မည္မထင္ပါ။
ကၽြန္မ အျပင္ထြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက အျပင္ကို ဇြတ္လိုက္သည္။ ဓာတ္ေလွကားဆီ ဇြတ္ပို႕သည္။ ထုိအခါ ကၽြန္မသည္ ဘယ္ကို သြားရမွာလဲဟု ေရးထားသည့္ စာရြက္ကို သူ႕ေရွ႕မွာ ထုတ္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ေပ။ ဓာတ္ေလွကားအတြင္း ၀င္သည့္အခါက်မွ စာရြက္ေလးကို ရွာရသည္။ သို႕ေသာ္ စာရြက္က ကၽြန္မ၏လက္ေပြ႕အိတ္ထဲမွာ မေတြ႕။ အထပ္ထပ္ရွာေတာ့လည္း မေတြ႕။ ဘယ္မ်ား ေရာက္သြားပါလိမ့္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာမ်ား က်က်န္ခဲ့လား။ မျဖစ္ႏုိင္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ စာရြက္ကို ထုတ္မွမၾကည့္ဘဲ။ မၾကည့္ဘူး မဟုတ္လား။ မေသခ်ာပါ။ ၾကည့္ျဖစ္ခ်င္လည္း ၾကည့္ျဖစ္မည္။ ကၽြန္မ အဲသည္ေလာက္ကို မမွတ္မိပါ။ ဓာတ္ေလွကားထဲ က်န္ခဲလွ်င္ ေတာ့ အခု ကၽြန္မ ရပ္ေနသည့္ ဓာတ္ေလွကားၾကမ္းျပင္မွာ ေတြ႕ရမွာေပါ့။ အခု မေတြ႕ဘူးေလ။ ဒါျဖင့္
ကၽြန္မ ဓာတ္ေလွကား၏ေအာက္ဆုံးကို ေရာက္လာသည္။ ေျမညီထပ္တဲ့။ ဓာတ္ေလွကားတံခါး ပြင့္သြားေသာအခါ အျပင္မွာ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ေစာင့္ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ကၽြန္မအထြက္ သူက အ၀င္။ ကၽြန္မ ထြက္လာၿပီးေတာ့ စိတ္ မေက်နပ္သျဖင့္ ဓာတ္ေလွကား အခန္းေလး၏ၾကမ္းခင္းကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ စာရြက္အရိပ္အေယာင္္ဆုိလို႕ စကၠဴ စုပ္ေလးတစ္ခုမွ်ေတာင္ မေတြ႕။
ကၽြန္မ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ကားေမာင္းလာသည္ကိုေတာ့ အေလ့အက်င့္အရ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်အရ မွတ္မိသည္။ သုိ႕ေသာ္ ကားကို ကၽြန္မ ဘယ္မွာ ရပ္ထားသလဲ။ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကၽြန္မ ေဘးပတ္လည္က ကားရပ္စခန္းမွာ ရပ္ထားသည့္ ကားေတြကို ကၽြန္မ လိုက္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္မ၏ ကားနံပါတ္ကိုေတာ့ ႏွစ္ကာလၾကာျမင့္စြာ ေမာင္းလာခဲ့ေသာ ကားျဖစ္လို႕ မွတ္မိ သည္။ အေရာင္ကိုလည္း မွတ္မိတာေပါ့။ သို႕ေသာ္ ဘယ္မွာရပ္ခဲ့တာလဲ။
ကဲပါေလ။ ဒီနားတစ္၀ိုက္မွာပဲ ရွိမွာေပါ့။ ရွာရတာ ဘာမ်ား ပင္ပန္းမွာလဲ။ ရွာပါ။
ဟုိသြား ဒီသြား အေရွ႕ေလွ်ာက္လိုက္ အေနာက္ေလွ်ာက္လိုက္ လုပ္ေနေသာ ကၽြန္မကို လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ေတြက ကူညီခ်င္ပုံ ျဖင့္ အနားေရာက္လာသည္။
“ဘာကူညီရမလဲ” တဲ့။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ အကူအညီလိုေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဘာအကူအညီပါလိမ့္။
ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ မေျဖႏုိင္။ စဥ္းစားေနရသည္။ ဒါကို သူတို႕က မသကၤာျဖစ္ခ်င္ဟန္ရွိသည္။
“ဘာျဖစ္လို႕လဲရွင္”
“ေအာ္ အစ္မက ဟုိဟိုဒီဒီလိုက္ရွာေနပုံေပၚလုိ႕ ကားမ်ား ေပ်ာက္ေနသလားလို႕”
ေအာ္ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ ကားရွာေနခဲ့တာပဲ။
“ဟုတ္တယ္ရွင့္ ကၽြန္မကားကို ဘယ္မွာ ထားခဲ့မိမွန္း မသိဘူး”
“အစ္မလာတုန္းက ဒီကုန္းတက္အတုိင္း ေျခလ်င္တက္လာတာ။ ကားကုိ ဒီမွာရပ္တာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေအာက္ဘက္တစ္ေန ရာရာမွာျဖစ္မယ္ဗ်”
သူတုိ႕ ကၽြန္မကို ဒီေနရာမွာ မျမင္ရက္ေတာ့တာလား။ သို႕မဟုတ္ မသကၤာတာလား။
“ေက်းဇူးပါေနာ္”
ကၽြန္မထြက္လာခဲ့သည္။
ကုန္းဆင္းကားလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ ကၽြန္မ ေဘးသို႕ တတ္ႏုိင္သမွ် ကပ္ၿပီးဆင္းလာေသာ္လည္း ကားတစ္စီးစာသာ ေနရာမရွိ သျဖင့္ ေရွ႕မွ တက္လာေသာကားက ကၽြန္မကို မေရွာင္သာ။ ကၽြန္မက ေဘးသို႕ကပ္ရပ္ အုတ္တံတုိင္းႏွင့္ ေက်ာကိုကပ္ ကိုယ္ကိုျပား ႏုိင္သမွ် ျပားေနေအာင္ ကပ္ရပ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ကားက ေရွ႕ဆက္တက္လာသည္။ ကားေမာင္းသူ လူငယ္က ကၽြန္မကို ၿဂိဳဟ္ၾကည့္ ၾကည့္သြားသည္။
ကၽြန္မတုိ႕ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အခုလို မေက်နပ္စိတ္ေတြ မသကၤာစိတ္ေတြႏွင့္ေနရေသာ လူ႕အသိုင္းအ၀ုိင္းမွာ မက်ဥ္းၾကပ္ လြန္းဘူးလား။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးေရွးတုန္းက လူေတြက လူဦးေရ တစ္ရာ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ပဲ အသိုင္းအ၀ိုင္းလုပ္ၾကတာ။ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပါ့။ အက်ယ္ျပန္႕ႀကီးမဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း သူသိ။ သူလည္း ကိုယ္သိ။
လူ႕အဖဲြ႕အစည္းမွာ လူတစ္ဦးခ်င္း အျပန္အလွန္ အေ၀တည့္ေနမည့္ လူဦးေရက (၁၅၀)ပဲ။ ဒီ့ထက္မပိုဘူးဟု ဖတ္ဖူးပါသည္။ လူ(၁၅၀)ေက်ာ္လာၿပီဆုိတာနဲ႔ အဲဒီလူဦးေရဟာ အစုေလးေတြ ေသးေသးေလးေတြ ထပ္ကဲြသြားပါေတာ့တယ္တဲ့။ ေရွးေဟာင္း ေက်ာက္ဂူေခတ္က လူသားအုပ္စုေတြကို ၾကည့္ရင္လည္း ကိုယ့္မ်ဳိးဆက္ကေန ေပါက္ပြားၿပီး စုစည္းေနထုိင္ခဲ့ၾကတာ ေနာက္ မ်ဳိးဆက္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု (၄)ဆက္ေျမာက္အထိ လူဦးေရ (၁၅၀)ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ပဲဟု ဆုိသည္။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ လူဦးေရ (၁၅၀)ဆုိတာ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ုိင္းအတြက္ ခိုင္ရန္ေဒါသမရွိ၊ မေက်နပ္မႈမရွိ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနလို႕ရမဲ့ လူဦးေရ အေရအတြက္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပထမကမာၻစစ္မွာ မဟာမိတ္ေတြရဲ႕ တပ္မွာ လူ(၁၅၀)ထက္ မပိုဘူးတဲ့။ လူတစ္ေယာက္မွာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ လိပ္စာ နဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ သိမ္းဆည္းေရးမွတ္တဲ့စာအုပ္ဆုိရင္ အဲဒီထဲမွာပါတဲ့ လူဦးေရက (၁၅၀)ေလာက္ပဲတဲ့။ အင္းဒါေတာ့ နည္းနည္းမ်ား သြားၿပီထင္၏။ ကၽြန္မမွာေတာ့ လိပ္စာကဒ္ (၁၅၀)စာ မိတ္ေဆြမရွိပါ။ ကၽြန္မမိတ္ေဆြက လြန္ေရာကၽြံေရာ (၅၀)ေပါ့။ ကိုယ္နဲ႔အတူ တစ္ဆုိင္တည္းမွာ ဘီယာ လက္ဘက္ရည္အတူ ေရာက္လာေသာက္ရင္ စိတ္ကသိကေအာင့္မျဖစ္ဘဲ ခံႏုိင္တယ္ဆုိသည့္ လူအေရ အတြက္က (၁၅၀)ေလာက္ပဲတဲ့။ ေအာ္ ဘယ္လိုမ်ား သုေတသနလုပ္ၿပီး ရွာထားပါလိမ့္။ စိတ္၀င္စားစရာေတာ့ ေကာင္းပါသည္။ ဒါဆုိလည္း (၁၅၀)စီပဲ အသိုင္းအ၀ိုင္း ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ေနၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ဒါဆုိ အာဏာဆုိတာကို လုစရာလိုဦးမွာ လား။ သူမ်ားအက်ဳိး စီးပြားပ်က္ေအာင္ ဖန္တီးဖို႕ လုိဦးမွာလား။
ေနပါဦး ဒါေတြက်ေတာ့ ကၽြန္မ ဖတ္တာေတြ မွတ္တာေတြ မွတ္မိေနၿပီး အခု ကၽြန္မ ကားရပ္ရာေနရာကိုက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႕ မမွတ္မိရတာလဲ။ ကၽြန္မ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။
ေပ်ာ္စရာေတြကို သတိမရဘဲ ဆုိးရြားမႈေတြ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေၾကာက္လန္႕စရာေတြကိုခ်ည္း သတိရေနတာ အဲဒါလည္း ကၽြန္မ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။
ကၽြန္မကို တစ္ေယာက္ေယာက္က အကူအညီေပးႏုိင္မလား။ အဲဒီပုဂိဳလ္ဟာ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးျဖစ္ႏုိင္မလဲ။ သိပံပညာရွင္ျဖစ္မ လား။ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ အာရုံေၾကာ အထူးကုဆရာ၀န္ျဖစ္မလား။ စိတ္က်န္းမာေရး ဆရာ၀န္ျဖစ္မလား။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ဖုိ႕ ကားကို ရွာေနတုန္းျဖစ္ပါသည္။
အားလံုးပဲ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရြင္ႏိုင္ၾကပါေစ....
